یک هفته بود کارتهای عروسی روی میز بودند. هنوز تصمیم نگرفته بود چه کسانی را دعوت کند. لیست مهمان ها وکارهای عروسی ذهنش را پرکرده بود... برای عروس مهم بود كه چه كسانی حتما در عروسی اش باشند. از اینكه دایی اش سفربود و به عروسی نمی رسید دلخور بود... کاش می آمد ...

   خیلی ازكارت ها مخصوص بودند. مثلاً فلان دوست وفلان رئیس ...

  خودش کارت ها را می برد با همسرش! سفارش هم می كرد كه حتماً بیایند..

اگرنیایید دلخور می شوم. دلش می خواست عروسی اش بهترین باشد. همه باشند وخوش بگذرانند. تدارک هم دیده بود. آهنگ و اُرکست هم حتماً باید باشند، خوش نمی گذرد بدون آنها !!!

بهترین تالار شهر را آذین بسته ام. چند تا از دوستانم که خوب می رقصند حتماً باید باشند تا مجلس گرم شود. آخرشوخی نبود که شب عروسی بود...

همان شبی که هزار شب نمی شود. همان شبی که همه به هم محرمند. همان شبی که وقتی عروس بله می گوید به تمام مردان شهر محرم می شود این را ازفیلم هایی که در فضای سبز داخل شهر می گیرند فهمیدم...

همان شبی که فراموش می شود عالم محضرخداست. آهان یادم آمد. این تالار محضرخدا نیست تا می توانید معصیت کنید. همان شبی که داماد هم آرایش می کند. همه وهمه آمدند حتی دایی و ... اما ...... کاش امام زمانمان "عج" بود. حق پدری دارد بر ما... مگر می شود او نباشد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ عروس برایش كارت دعوت نفرستاده بود، اما آقا آمده بود. به تالار كه رسید سر در تالار نوشته بودند: (ورود امام زمان"عج" اكیداً ممنوع!) دورترها ایستاد وگفت : دخترم عروسیت مبارک! ولی ای كاش كاری می كردی تا من هم می توانستم بیایم .... مگرمی شود شب عروسی دختر، پدرنیاید؟ (آخه امامان پدرمعنوی ماهستن) دخترم من آمدم اما ... گوشه ای نشست ودست به دعا برداشت و برای خوشبختی دختردعا کرد....

یاصاحب الزمان شرمنده ایم